Ματωμένη Πανσέληνος Απριλίου.. ερμηνείες με ιστορικά ντοκουμέντα !!

Νύχτα Τρίτης με ξημέρωμα Τετάρτης, λαμβάνει χώρα η Ματωμένη Πανσέληνος..  σηματοδοτεί την νύχτα της αισχρής προδοσίας Του !!.

          Έχουν προηγηθεί άρθρα μου αγαπημένοι μου αναγνώστες, μέσα από τα οποία μπορείτε να σχηματίσετε τα δικά σας συμπεράσματα, σχετικά με την σπουδαιότητα της ολοκληρωμένης γνώσης. 

Οι γνώσεις συμβάλουν στην ανεύρεση τρόπου για την βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας, όπως και στην ορθότερη προετοιμασία για τις μελλοντικές εξελίξεις.

Σας συνιστώ κατ’ επανάληψη να μην διαβάζετε επιλεκτικά μόνο ότι βλέπετε να αφορά το Ζώδιο σας, διότι είναι σαν να κοιτάμε την ελιά, και να χάνουμε τον ντενεκέ με το λάδι !!.

Η σημερινή μου ανάρτηση έχει διαφορετικό ύφος απ΄ την οποιαδήποτε άλλη αστρολογική πρόβλεψη, καθότι η Ματωμένη Πανσέληνος του Απριλίου, είναι Φαινόμενο που υπενθυμίζει το κομβικό σημείο της νύχτας της προδοσίας Του.

Επιπλέον, από αρχαιοτάτων χρόνων, η συγκεκριμένη Πανσέληνος ερμηνευόταν ως μία εξ’ ουρανού ένδειξη ότι άνοιξε ο δρόμος προς την Λύτρωση – την Αναγέννηση – την Ανάσταση.

Βέβαια καθώς οι έννοιες είναι περισσότερο μεταφορικές παρά κυριολεκτικές, συμπληρώνω ότι, η λύτρωση επέρχεται μετά από μια βασανιστική ομηρία – η αναγέννηση μετά από μία ισοπεδωτική απώλεια – και η δε ανάσταση, μετά από αβάσταχτο πόνο, θρήνο, θάνατο !!.  

Και παρότι κατά καιρούς, έρχομαι αντιμέτωπη με άτομα που τοποθετούν τοίχους μεταξύ των αρχαιότερων χρόνων και της σύγχρονης εποχής – μεταξύ θρησκείας και επιστήμης – μεταξύ ύλης και πνεύματος  – μεταξύ Γής και Σύμπαντος..  δεν θα πάψω να υποστηρίζω πως όλα είναι αλληλένδετα μεταξύ τους. Άλλωστε αυτό το οποίο παρουσιάζω δημοσίως, φροντίζω να το τεκμηριώνω.

Επομένως, ουσία έχει να διαβαστεί το κείμενο προσεκτικά και έως το τέλος. Δεν αποσκοπώ να επηρεάσω την άποψη κανενός, αντιθέτως, αφήνω πάντα να οδηγηθείτε σε δικά σας συμπεράσματα.

* * Οι χαρακτηρισμοί που δίνουμε στις όψεις των φεγγαριών, αποκαλύπτουν τον ρόλο που θα παίζει η κάθε Πανσέληνος, στην ακολουθία των Φυσικών Φαινόμενων. Ρόλοι, ο οποίοι σίγουρα έχουν κάποιους Θεάρεστους σκοπούς. Μάλιστα η επιρροή κάποιων εξ’ αυτών, συμβάλει σε εξελίξεις που προβλέπεται να έχουν μεγάλη διάρκεια, ή που θα αλλάξουν καθοριστικά τα δεδομένα. Στην περίπτωση δε Του Ιησού Χριστού.. η Ματωμένη Πανσέληνος “επισφράγισε” την θέληση Του, να εξαπλωθεί η μοναδική αληθινή πίστη !!.

Η συγκεκριμένη Πανσέληνος, κάθε χρόνο έχει την ίδια Ματωμένη όψη. Κάθε χρόνο εμφανίζεται πριν την Ανάσταση Του Κυρίου μας, και σύμφωνα με την ημερομηνία που θα λάβει χώρα, γιορτάζουμε την Ανάσταση Του την ερχόμενη Κυριακή. Γι’ αυτό και το Πάσχα (Λαμπρή στην γλώσσα μας), είναι κινητή εορτή.  

Η ισχύ της “αιμόστακτης” Αύρας της, δεν συγκρίνεται με καμία άλλη εντός του ιδίου έτους.. και πραγματικά, "στάζει το ελιξίριο της στις βασανισμένες ψυχές". 

Δηλαδή διεισδύει στις ψυχές, με σκοπό να θεραπεύσει τις πληγές τους, ειδικά όσων έχουν προδοθεί από αγαπημένο πρόσωπο !!. 

Επαναλαμβάνω εν συντομία τα ακόλουθα:

Εαρινή Ισημερία:

Σηματοδοτεί την ολοκλήρωση (κλείσιμο) του Κύκλου που άνοιξε με την Φθινοπωρινή Ισημερία, και ανοίγει Νέο Κύκλο ζωής. Αναγέννησης – Ανάστασης, τόσο για την φύση, όσο και για τον ίδιο τον άνθρωπο.. καθώς αποτελούμε μέρος της φύσης !!.

Μάλιστα, από αρχαιοτάτων χρόνων, πριν ακόμη αναπτυχθεί αστρονομική θεωρία σχετικά με την Εαρινή Ισημερία, οι γιορτές της άνοιξης για όλους του πολιτισμούς, ήταν γιορτές χαράς με χορούς και τραγούδια. Οι άνθρωποι στόλιζαν τους εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους με λουλούδια, αντάλλαζαν μεταξύ τους πανέρια γεμάτα με τους πρώτους καρπούς της γής, και σε όλα τα σπίτια υπήρχε πλούσιο φαγητό και άφθονο κρασί. Έσφαζαν κριάρια ή αρνιά, προς τιμήν της φύσης που τους έδινε όλα τα αγαθά της.

Και παρότι ο κάθε λαός ακολουθούσε την δική του θεωρία σχετικά με την μέτρηση του χρόνου (ημερολόγιο), και οι ονομασίες των μηνών και η διάρκεια των εβδομάδων διαφέρανε, ωστόσο, ο μήνας Απρίλιος (όπως ονομάστηκε στις μετέπειτα εποχές), ήταν ο σημαντικότερος μήνας του χρόνου για όλους τους πολιτισμούς.

Γι’ αυτό προφανώς, ακόμη και μετά την γέννηση Του Χριστού, μετά την πρώτη Πανσέληνο, που εμφανιζόταν κατόπιν της Εαρινής Ισημερίας, θεωρούσαν ότι άρχιζε ο πρώτος σεληνιακός μήνας του χρόνου.

Λέγεται ότι ονομάστηκε «Ματωμένη Πανσέληνος» διότι πράγματι έχει κόκκινο χρώμα, το οποίο πίστευαν ότι της το έδινε το αίμα των σφαχταριών. Όσο πιο κόκκινο το χρώμα της, τόσο πιο μεγάλη η ικανοποίηση της μητέρας Σελήνης από τις θυσίες προς τα στοιχεία της φύσης. 

Σύντομο ιστορικό, έως τα χρόνια Του Χριστού:

Είναι λογικό βεβαίως, σε εποχές που ο άνθρωπος υστερούσε σε γνώση, ο κάθε λαός να δίνει μυθικές ερμηνείες στα φυσικά και πλανητικά φαινόμενα. Αυτό βέβαια συνεχίστηκε και αιώνες μετά Χριστού, ειδικά από λαούς όπου, μόνο οι προύχοντες είχαν πρόσβαση στην μάθηση – στην γνώση, όπου επικρατούσε ο διαχωρισμός των κοινωνικών τάξεων, όπου βρίσκονταν υπό την κυριαρχία άλλων λαών, ή όπου περιόριζαν την γνώση τους στις θρησκευτικές τους ιδεολογίες κ.ά.

Στο σημείο αυτό αξίζει να επαναλάβω ότι, οι Αρχαίοι μας πρόγονοι ήταν οι πρώτοι που αντιλήφθηκαν πως οι θεϊκές φιγούρες τους έχουν μυθικό χαρακτήρα, αλλά ωστόσο υπάρχουν πράγματι ως Ουράνια Σώματα, τα οποία όπως είπε και ο Πλάτωνας, «δεν πρέπει να τους έχουμε φόβο ως αυθαίρετοι διευθύνοντες θεοί, αλλά σεβασμό ως ρυθμιστές του Σύμπαντος».

Και πράγματι ωστόσο, ο Απρίλιος ήταν και είναι ένας πολύ σημαντικός μήνας, τόσο  για την προσωπική μας ζωή, όσο και για το γενικότερο σύνολο. Εξακολουθεί να θεωρείται ο μήνας που μας φέρνει την "Ανάσταση" μετά την γέννηση της Ματωμένης Σελήνης, ότι μπορεί να σημαίνει αυτό για τον καθένα μας χωριστά. Και καθώς Τα Θεϊα Πάθη ήταν εκούσια, μπορούμε κάλλιστα να υποθέσουμε ότι δεν συνέπεσε τυχαία η Εβδομάδα Των Παθών Του, την συγκεκριμένη εποχή.

Δηλαδή, υπάρχει λόγος που ο Παντογνώστης Δημιουργός μας, Δημιουργός των πάντων, θέλησε να συνδέσει την έννοια της Αναγέννησης της φύσης, με την έννοια της μετάβασης από τον Θάνατο στην Ζωή (ανάσταση), που κατ΄ επέκταση συντέλεσε στην “γέννηση” (δημιουργία) νέας πίστης. Της χριστιανικής !!.

Οι  αρχαίοι Έλληνες, ήταν επίσης οι πρώτοι που εφάρμοσαν τα μαθηματικά στην αστρονομία, αλλά και στις επιστήμες της φύσης, από τα μέσα του 4^ου αιώνα π.Χ. Έως τότε η αστρονομία βασιζόταν αποκλειστικά στην παρατήρηση. Ωστόσο, από την εμπειρική έρευνα και μόνο, είχαν κατακτηθεί σημαντικές αστρονομικές γνώσεις. Ως παράδειγμα, η σφαιρικότητα της Γης, η ανισότητα των εποχών, ο προσδιορισμός των Ισημεριών, τα αίτια των Εκλείψεων του Ηλίου όπως και της Σελήνης κ.ά.

Θεωρώ ότι η αναφορά στον Μέγα Αλέξανδρο είναι απαραίτητη, για λόγους τους οποίους θα αντιληφθείτε από τα παρακάτω γεγονότα.

Υπήρξε μαθητής του Αριστοτέλη (έως περίπου το 340 π.Χ), ο οποίος του δίδαξε ιστορία, αστρονομία, γεωγραφία, ιατρική, φιλολογία και πολιτικές επιστήμες, μαζί με τα υπόλοιπα νεαρά μέλη της Μακεδονικής αριστοκρατίας. Η μαθητεία κοντά στο μεγάλο φιλόσοφο, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο χαρακτήρα του νεαρού Αλέξανδρου.

Από νεαρή ηλικία ο Αλέξανδρος παρατηρούσε με ιδιαίτερη προσοχή τις Όψεις της Σελήνης. Μάλιστα διαλογιζόταν τις νύχτες με Πανσέληνο κάτω από το φώς της. Πίστευε ότι αυτό τον βοηθά τόσο στις αποφάσεις του, όσο και στην διεύρυνση της διαίσθησης του. Πράγματι, απ’ την μελέτη του προφίλ του Μ. Αλεξάνδρου, πιθανολογείται ότι κατά μεγάλο ποσοστό λειτουργούσε διαισθητικά. Σημαντική για εκείνον η μελέτη της Αύρας της πρώτης Πανσέληνου μετά την Εαρινή Ισημερία, της λεγομένης «Ματωμένης Πανσέληνου». 

Και η αλήθεια είναι ότι το όραμα του, δεν ήταν απλά να κατακτήσει τον κόσμο, αλλά να διαδοθεί η σοφία των Ελλήνων ανά τον Κόσμο !!.     

Το 332 π.Χ. οι Αιγύπτιοι υποδέχτηκαν σαν ελευθερωτή τους το νικητή των Περσών, τον Μακεδόνα βασιλιά Αλέξανδρο. Ο Αλέξανδρος διόρισε διοικητή της Αιγύπτου το στρατηγό Πτολεμαίο. Την μεγαλύτερη ανάπτυξη που γνώρισε ο Ελληνισμός στην Αίγυπτο, ήταν μετά την κατάκτησή της από τον Μ. Αλέξανδρο.

Στην αλεξανδρινή περίοδο χτίστηκε η Αλεξάνδρεια, και έγινε το μεγαλύτερο πνευματικό κέντρο του τότε γνωστού κόσμου. Στις μέρες μας θα την ονομάζαμε τεράστια Πανεπιστημιούπολη. Φιλόσοφοι, ποιητές, καλλιτέχνες συγκεντρώθηκαν εκεί, όπως επίσης έζησαν εκεί, δίδαξαν και ίδρυσαν σχολές οι σπουδαιότεροι Έλληνες, θεμελιωτές όλων των επιστημών.

Ως παράδειγμα, ιδρύθηκε από τον Αμμώνιο Σακκά η Νεοπλατωνική σχολή, που είχε μαθητές της τον Ωριγένη, τον Πλωτίνο κ.ά. 

Ο Ίππαρχος από τη Νίκαια, περισσότερο γνωστός ως Ίππαρχος ο Ρόδιος (190 – 120  π.Χ.), δικαίως θεωρείται ο θεμελιωτής της τριγωνομετρίας, ο μεγαλύτερος αστρονόμος της αρχαιότητας, και πατέρας της αστρονομίας. Πέραν των άλλων ερευνών του – ανακαλύψεων του (ούκ λίγες), ανακάλυψε την μετάπτωση των Ισημεριών. Ωστόσο, τα συμπεράσματα του, κατόπιν των μελετών του, αφήνουν να εννοηθεί ότι ορισμένα Σεληνιακά Φαινόμενα, χαρακτηρίζονται ως “προφητικά”.

Δηλαδή, οι Όψεις που παρουσιάζει η Πανσέληνος σε συγκεκριμένες εποχές, από ένα σημείο και μετά δεν έχουν επιστημονικές εξηγήσεις. Αυτό αφορά κυρίως την πρώτη Πανσέληνο μετά την Εαρινή Ισημερία, η οποία ονομάστηκε “Ματωμένη Σελήνη”, καθώς δίνει την εντύπωση ότι είναι λαβωμένη, «στάζει αίμα». Αυτό συνεχίζει να ισχύει ως και τις μέρες μας. Επανέρχομαι παρακάτω:

Η Αίγυπτος σ' όλη την Ελληνιστική περίοδο, είχε καθαρά Ελληνικό χαρακτήρα. Αλλά και κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο διατήρησε το χαρακτήρα αυτό. Πολλές ελληνικές πόλεις διατήρησαν την αυτονομία τους. Επίσημη γλώσσα ήταν η Ελληνική. 

Η Αλεξάνδρεια, εκτός από εμπορικό κέντρο, έγινε κέντρο φιλοσοφικών ρευμάτων και γενικά κέντρο γραμμάτων και τεχνών. Ρήτορες και φιλόσοφοι βρίσκονταν στην πόλη και δίδασκαν ελληνική φιλοσοφία και παιδεία.

Και μάλιστα το 44 π.Χ.  ο Ιούλιος Καίσαρας θέσπισε το Ιουλιανό ημερολόγιο, με την βοήθεια του Έλληνα αστρονόμου Σωσιγένη από την Αλεξάνδρεια, το οποίο εν καιρό επιβλήθηκε σε όλες τις χώρες που ήταν υπό την κατοχή των Ρωμαίων, έως και την αντικατάσταση του από το σημερινό, το Γρηγοριανό.

Η τελευταία βασίλισσα της Αιγύπτου (ως γνωστόν) ήταν η Κλεοπάτρα. Εκμεταλλεύτηκε τον έρωτα του στρατηγού των Ρωμαίων του Αντώνιου, και μεγάλωσε την επικράτειά της μέχρι την Κύπρο και την επικράτεια της Συρία. Ωστόσο, από την εποχή ακόμη του Μ. Αλεξάνδρου οι Έλληνες της Αιγύπτου, είχαν δημιουργήσει αποικίες στην Γαλιλαία. Μέσα στους Έλληνες Γαλιλαίους, ήταν και οι πρόγονοι της Παρθένου Μαρίας !!.

Οι λόγοι που μετοίκησαν εκεί οι Έλληνες, ήταν αρκετοί. Είχε έφορο έδαφος, και στην θάλασσα της άκμαζαν οι αλιευτικές επιχειρήσεις. Όπως επίσης μεγάλο εμπορικό κέρδος υπήρχε από την υφαντουργία και αγγειοπλαστική.

** Επίσης: Εδώ θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι εν καιρώ, οι εδαφικές εκτάσεις όλων των κρατών, επαρχιών και πόλεων, διαφοροποιήθηκαν. Όπως και ότι έχουν εξαλειφθεί πολλές ονομασίες μικρών περιοχών. Επομένως, δεν μπορούμε σήμερα να ονομάζουμε Ιουδαίους τους Γαλιλαίους εκείνης της εποχής, επειδή κατά την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οι Ιουδαίοι είχαν εξαπλωθεί παντού.   

 

Θα πρέπει ακόμη να σημειωθεί ότι ο όρος Ισραήλ, επισήμως δημιουργήθηκε το 1948. Ο υπήκοος του σύγχρονου κράτους του Ισραήλ, μπορεί να είναι στο θρήσκευμα εβραίος, χριστιανός ορθόδοξος ή καθολικός, μουσουλμάνος κ.λ.π. Όμως, η Ιουδαϊκή ιστορία αρχίζει με την απελευθέρωση των αρχαίων Ισραηλινών από τους Αιγύπτιους, στο 1.200 π.Χ. περίπου. Πρόκειται για μακρόχρονη ιστορία. 

Σημασία έχει ότι εγκαταστάθηκαν στα εδάφη της φυλής του Ιούδα (καμία σχέση με τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, συνωνυμία). Εκεί διασπάστηκαν σε δύο βασίλεια. Το βασίλειο του Ιούδα και του Σολομώντα. 

Στα χρόνια Του Χριστού:

Η πρωτεύουσα του Ισραήλ, η Ιερουσαλήμ, βρίσκεται στο εσωτερικό της χώρας. Όταν ηττήθηκαν οι Αιγύπτιοι, και τα εδάφη αργότερα πέρασαν στην κυριαρχία των Ρωμαίων, οι Ρωμαίοι μετονόμασαν την χώρα από Ιουδαία σε Παλαιστίνη. Ο Ισραηλινός λαός έζησε και έδρασε κυρίως στην περιοχή της Παλαιστίνης.

Η Γαλιλαία βρίσκεται βορειότερα της περιοχής της σημερινής Παλαιστίνης. Κατά την εποχή Του Χριστού, με έδρα την Ιερουσαλήμ, διοικούσε ο Πόντιος Πιλάτος. Ενώ η Γαλιλαία ήταν υπό την δικαιοδοσία του βασιλιά Ηρώδη Αντίπα. Γιός του Ηρώδη του Μέγα που έσφαξε τα νήπια (όταν γεννήθηκε ο Χριστός), στον οποίο η Ρωμαϊκή Σύγκλητος είχε απονείμει τον τίτλο του βασιλιά της Ιουδαίας, παρότι δεν ήταν Ιουδαίος.

Επομένως, η καταγωγή Του Χριστού, η εθνικότητα Του, είναι ξεκάθαρη !!.

Αξίζει επίσης να διευκρινιστεί ότι στη διάρκεια της πολύχρονης ιστορίας, ο λαός του Ισραήλ παρουσιάζεται με τρία διαφορετικά ονόματα:

α) Εβραίοι = ονομασία που προέρχεται από τον Έβερ, απόγονο του Νώε. 

β) Ισραηλίτες ή υιοί Ισραήλ = όνομα που κατά την Παλαιά Διαθήκη δόθηκε στον Ιακώβ από τον ίδιο τον Θεό

και γ) Ιουδαίοι = όνομα που πήραν οι Ισραηλίτες μετά την Βαβυλώνια αιχμαλωσία, επειδή οι περισσότεροι απ' όσους επέστρεψαν στα εδάφη τους, ήταν της φυλής του Ιούδα.

Συνεπώς, οι έννοιες «Εβραίος», «Ισραηλίτης» και «Ιουδαίος», ταυτίζονται απόλυτα σήμερα. Δηλαδή, αν και η ιστορική προέλευση της κάθε λέξης είναι διαφορετική, εκφράζουν όμως τον ίδιο άνθρωπο.

Στην Γαλιλαία λοιπόν Ευαγγελίστηκε η Θεοτόκος. 

Ήταν Ρωμαϊκή επαρχία, όπου (όπως προαναφέρω) κατοικούσαν και Εβραίοι. Όμως, οι Εβραίοι της Γαλιλαίας διέφεραν από τους κατοίκους (Εβραίους) της Ιουδαίας. Σύμφωνα με την μαρτυρία διαφόρων ραβίνων της αρχαιότητας, οι Γαλιλαίοι προσέδιδαν μεγάλη σπουδαιότητα στην υπόληψη, ενώ οι Ιουδαίοι έδιναν μεγαλύτερη έμφαση στα χρήματα παρά στο καλό όνομα. Και στην πραγματικότητα, οι Ιουδαίοι ανέκαθεν θεωρούσαν ξένους – μετανάστες τους Γαλιλαίους.    

Ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος αναφέρει ότι υπήρχαν 204 πόλεις και χωριά στην Γαλιλαία, τα περισσότερα Ελληνικά – μιλούσαν Ελληνικά, και ότι τα μικρότερα από αυτά το καθένα, είχε πάνω από 15.000 κατοίκους. 

Συνεπώς, ήταν πυκνοκατοικημένη και μάλιστα απολάμβανε μεγάλη ευημερία. Ωστόσο, το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού ήταν σχεδόν αγράμματοι. Συνηθισμένο για εκείνες τις εποχές, διότι οι άνθρωποι ήταν της άποψης πως ανάλογα με το επάγγελμα,  κυμαίνεται και το ποσοστό εύρους των γραμματικών γνώσεων. Δηλαδή με απλά λόγια.. «χρειάζεται να ξέρεις τόσα, όσα σου χρειάζονται για την δουλειά που κάνεις».

Αυτό δεν σημαίνει ότι στην Γαλιλαία είχαν άγνοια σε ότι αφορούσε τους νόμους. Στις πόλεις και στα χωριά ολόκληρης της Γαλιλαίας, υπήρχαν δάσκαλοι του Νόμου καθώς και συναγωγές. Οι συναγωγές στην ουσία, ήταν κέντρα εκπαίδευσης. 

Όμως το Μεγάλο Σανχεντρίν (ιεροκρατικό δικαστήριο επανέρχομαι παρακάτω), είχε την έδρα του στην Ιερουσαλήμ, στην Ιουδαία. Και προφανώς οι Πρωθιερείς και οι Φαρισαίοι της Ιερουσαλήμ, θεωρούσαν τους εαυτούς τους ανώτερους από τους Γαλιλαίους, τους οποίους αντιμετώπιζαν ως αδαείς όσον αφορά το Νόμο.

Ως παράδειγμα, όταν ο Νικόδημος μίλησε υπέρ Του Ιησού Χριστού, οι Φαρισαίοι ανταπάντησαν: «Μήπως είσαι και εσύ από τη Γαλιλαία ?!. Ερεύνησε και δες ότι κανένας προφήτης δεν πρόκειται να εγερθεί από τη Γαλιλαία, αλλά από την Ιουδαία».

Ανοίγω παρένθεση και θα επανέλθω βεβαίως στα χρόνια Του Χριστού, διότι στο σημείο αυτό θα πρέπει να επιστρέψω πίσω στον χρόνο:

Οι Ισραηλίτες ήταν λαός που κατοικούσε στα εδάφη του κράτους της Αιγύπτου, και οι οποίοι στην ουσία επί 430 χρόνια περίπου, ήταν σκλάβοι του εκάστοτε Φαραώ. Καταναγκαστικά έκαναν όλες τις δύσκολες εργασίες, υπό το μαστίγιο του επιστάτη τους.

Στα δύσκολα εκείνα χρόνια γεννήθηκε ο Μωϋσής, και (όπως όλοι γνωρίζουμε), η μητέρα του πιστεύοντας ότι το παιδί αυτό είναι Θεόσταλτο για θα ελευθερώσει τον Ισραηλινό λαό από την δουλεία, τον τοποθέτησε σε ένα καλάθι αλειμμένο με πίσσα, και το άφησε στην άκρη του Νείλου ποταμού. Εκεί η Μαρία, αδελφή του Μωϋσή, παραμόνευε ελπίζοντας πως θα το παραλάβει η κόρη του Φαραώ. Και πράγματι, η κόρη του Φαραώ, που εκείνη την ώρα λουζόταν στον ποταμό ανακάλυψε το καλάθι με το μωρό. Το λυπήθηκε και παρότι διαπίστωσε ότι ήταν Εβραιόπουλο (από την περιτομή), πήρε το παιδί το μεγάλωσε και το ονόμασε Μωϋσή.

Μετά από χρόνια, και μετά από μια σειρά γεγονότων, στα οποία γίνεται αναφορά και στις «δέκα πληγές του Φαραώ».. ο Μωϋσής έλαβε επιτέλους την εντολή από τον Φαραώ, να πάρει τους Ισραηλίτες και να φύγουν. Μετά κόπων και βασάνων και την βοήθεια Του Θεού (όπως διδασκόμαστε από την παλαιά διαθήκη) πέρασαν την Ερυθρά Θάλασσα. Οι ιστορικοί πιθανολογούν ότι η έξοδος των Ισραηλιτών, τοποθετείται μεταξύ του 1300 -1233 π.Χ. κατά την διάρκεια της βασιλείας του Ραμσή.

Οι Ισραηλίτες υιοθέτησαν αρκετά έθιμα από τους Αιγυπτίους (πολύ φυσικό), μέσα στα οποία και ο εορτασμός της Εαρινής Ισημερίας, δηλαδή της Αναγέννησης, όπου έσφαζαν κριάρια και αρνιά. Οι Αιγύπτιοι τον οχταήμερο εορτασμό τον ονόμαζαν Πισάχ, αρχίζοντας να μετράνε την έναρξη του νέου έτους από την πρώτη Πανσέληνο. Την Ματωμένη Πανσέληνο.

Ο εορτασμός συνέπεσε με την ημέρα της εξόδου τους – της απελευθέρωσης τους. Συνεπώς θεωρήθηκα διπλή γιορτή, την οποία ονόμασαν στα εβραϊκά Πεσάχ, που παράλληλα με έννοια της Αναγέννησης, σημαίνει πέρασμα - διάβαση, λόγω της διέλευσης τους από την Ερυθρά Θάλασσα. 

Επίσης πίστεψαν ότι ο Θεός επέλεξε την συγκεκριμένη νύχτα με Κόκκινη Πανσέληνο για να περάσουν από την σκλαβιά της Αιγύπτου στην ελευθερία, ως σημάδι ότι ανοίγει μια νέα σελίδα της ιστορίας τους του λαού τους. Σε αυτό δεν είχαν άδικο.  

Έκτοτε γιορτάζουν το Πεσάχ κάθε χρόνο στις 14 του μήνα Νισάν (δηλαδή μεταξύ Μάρτιο και Απρίλιο με την γέμιση της κόκκινης Σελήνης). Η γιορτή τους αυτή, την οποία οι χριστιανοί ονομάζουμε Πάσχα (από Πεσάχ) είναι η μεγαλύτερη γιορτή των Εβραίων και διαρκεί μαζί με την Εβδομάδα των Αζύμων, οκτώ μέρες. 

Το βράδυ της επετείου (όπως στα χρόνια Του Χριστού, όπου ο Ίδιος με τους μαθητές του συγκεντρώθηκαν για τον μυστικό δείπνο), κάθε οικογένεια πρόσφερε ως θυσία στο Θεό ένα αρνί για τη σωτηρία του λαού τους. Το έτρωγαν χωρίς να σπάσουν τα κόκαλά του, μαζί με άζυμο ψωμί και πικρά χόρτα.

Αργότερα βέβαια, μεγάλη μερίδα Εβραίων συνέδεσαν το Πεσάχ (Αναγέννηση + Απελευθέρωση) και με Την Ανάσταση Του Ιησού Χριστού. 

Είναι πολύ λογικό, καθότι μέσα στους πρώτους “οπαδούς” Του Χριστού, ήσαν και Εβραίοι, ωστόσο *η αντίστοιχη Ελληνική λέξη για το Πάσχα, είναι η Λαμπρή. 

Έτσι έως και σήμερα, κάθε Εβραϊκή οικογένεια γιορτάζει το δικό τους Πάσχα τρώγοντας αρνί, άζυμο ψωμί και πικρά χόρτα, και θυμούνται τα σπουδαία γεγονότα της Εξόδου τους !!.

Επιστροφή στα χρόνια Του Χριστού:

Στην Ρωμαϊκή περίοδο στην Αίγυπτο, πολλές Ελληνικές πόλεις διατήρησαν την αυτονομία τους. Ακόμη και μετά τους διωγμούς των χριστιανών από το Ρωμαϊκό κράτος, στην Αίγυπτο υπήρχε αξιόλογη πνευματική κίνηση. Επίσημη γλώσσα ήταν η Ελληνική. Και όπως προαναφέρω, η Αλεξάνδρεια εκτός από εμπορικό κέντρο, έγινε κέντρο φιλοσοφικών ρευμάτων και γενικά κέντρο γραμμάτων και τεχνών. Ρήτορες και φιλόσοφοι βρίσκονταν στην πόλη και δίδασκαν Ελληνική φιλοσοφία και παιδεία.

Το κράμα Ελληνορωμαϊκού πολιτισμού ήταν αισθητό. Μιλούσαν άπταιστα τόσο τα Λατινικά, όσο και αρχαία Ελληνικά στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις, σε κάθε γωνιά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο, όλοι οι αξιωματούχοι ήταν δίγλωσσοι, και δεν είναι περίεργο που ο Πόντιος Πιλάτος γνώριζε Ελληνικά.

Συνεπώς, είναι απολύτως κατανοητός ο λόγος που ο Ιωσήφ με την Παναγία και το Θεϊο βρέφος, διέφυγαν κρυφά στην Αίγυπτο. Κι αν εξετάσουμε τις συνθήκες αντικειμενικά, δεν είναι άξιο απορίας που ο Χριστός κατά την καταμέτρηση του πληθυσμού, δεν είχε καταγραφεί στα αρχεία των Ρωμαίων. 

Λογικό επίσης, έως να ενηλικιωθεί και να προετοιμαστεί για Το Έργο Του.. να επιδίωξε να μην τραβήξει την προσοχή – να μείνει αθέατος. 

Προφανώς αργότερα με την επιστροφή Του, και αφού πλέον διοικούσε ο Ηρώδης Αντίπας, προκύπτει να έχει καταγραφεί στον πληθυσμό της επαρχίας της Γαλιλαίας, με γενέτειρα την Ναζαρέτ. 

Προς τί λοιπόν οι λασπολογίες σχετικά με τα «άγνωστα χρόνια Του Χριστού» ??!!.

Η Δικαιοσύνη την εποχή Του Χριστού βρισκόταν σε αρκετά ψηλό επίπεδο. Το Ρωμαϊκό Δίκαιο σε λίγα θέματα υστερούσε από το σημερινό Ευρωπαϊκό Δίκαιο, ενώ το Εβραϊκό ήτανε ιεροκρατικό και στηριζόταν στο Μωσαϊκό Νόμο.

Συγκεκριμένα, το Μεγάλο Σανχεντρίν (Μεγάλο Συνέδριο), ήταν το ανώτατο εβραϊκό νομοθετικό και θρησκευτικό συμβούλιο, που λειτουργούσε και ως δικαστήριο, το οποίο είχε έδρα την Ιερουσαλήμ. Αποτελούσε την μεγαλύτερη θρησκευτική εξουσία του Ιουδαϊσμού στην όλη περιφέρεια του Ισραήλ, ειδικά κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους. Το συνέδριο αυτό συγκροτούνταν από τον πρόεδρο που έφερε τον πριγκιπικό τίτλο «Νάση ή Νασί», τον μεγάλο Αρχιερέα, τους δύο αντιπροέδρους, και 67 άλλα μέλη. Είχε δική του φρουρά ένοπλων στρατιωτών, που αστυνόμευαν και  εκτελούσαν τις αποφάσεις του. Υπόψιν ότι το Μεγάλο Σανχεντρίν συνεδρίαζε εκτός εορτών και Σαββάτων.

Στην Αίγυπτο συνέχιζαν τον οχταήμερο εορτασμό της Εαρινής Ισημερίας (Πισάχ), με την έννοια της Αναγέννησης της φύσης, αρχίζοντας να μετράνε την έναρξη του νέου έτους από την πρώτη Πανσέληνο. Την Ματωμένη Πανσέληνο.

Οι Ιουδαίοι δε, γιόρταζαν το δικό τους Πεσάχ με θρησκευτική ευλάβεια, καθότι ακόμα και στις εθνικές εορτές, το Σανχεντρίν έδινε θρησκευτικές ερμηνείες.   

Σύμφωνα με τις διηγήσεις των Ευαγγελίων, ο εορτασμός του Πεσάχ συνέπεσε την ημέρα που ο Ιησούς Χριστός κάλεσε τους μαθητές Του σε Μυστικό Δείπνο. Ωστόσο ο Ιούδας αποχώρησε από το δείπνο, προφανώς για να πραγματοποιήσει τον σκοπό του !!

Η νύχτα φωτιζόταν από το κατακόκκινο ολόγεμο φεγγάρι. Τότε (ως γνωστόν), μετά τον δείπνο, ο Χριστός με τους έντεκα από τους δώδεκα μαθητές του, πήγαν στον κήπο της Γεσθημανής, ο οποίος ήταν ελαιώνας. Σε κάποιο σημείο, ο Χριστός θέλοντας να προσευχηθεί, απομακρύνθηκε από τους μαθητές του. 

Όλοι μας έχουμε δεί εικόνες Του Χριστού να προσεύχεται το βράδυ της Προδοσίας Του κοιτώντας τον ουρανό, που την νύχτα εκείνη φωτιζόταν από μία Κόκκινη Πανσέληνο, η οποία άρχισε να κρύβεται στα σύννεφα. 

Πιθανόν για να σκοτεινιάσει το τοπίο, και η φρουρά του Σανχεντρίν να μην εντοπίσει το σημείο όπου ήταν ο Χριστός. Πάραυτα εντοπίστηκε καθώς ήδη Τον αναζητούσαν, και συνελήφθη αμέσως μετά το Φιλί του Ιούδα του Ισκαριώτη !!.

Το Φιλί του Ιούδα χαρακτηρίζεται ως πράξη εσχάτης προδοσίας, και την στιγμή που συνέβη αυτό, η Σελήνη χάθηκε τελείως απ’ τον ουρανό, ως διαμαρτυρία της κατά της Προδοσίας Του !!. 

Είναι βέβαιο ότι την ημέρα του Μυστικού Δείπνου, ήταν ημέρα εορτασμού του Εβραϊκού Πάσχα. Μάλιστα, σύμφωνα με τις μετέπειτα μελέτες αστρονόμων, εκείνη την νύχτα σημειώθηκε έκλειψη Πανσελήνου.  

Από τις αφηγήσεις των μαθητών Του (των Αποστόλων), ιατροδικαστές των ημερών μας, διέκριναν μια σημαντική λεπτομέρεια. Ο ιδρώτας Του Χριστού κατά την στιγμή της σύλληψης του, περιγράφεται ως σταγόνες αίματος στο μέτωπο Του. 

Ιατρικώς εξηγείται (αναλύω στο επόμενο άρθρο μου), ως αποτέλεσμα της μεγάλης ψυχοσωματικής  έντασης που βρισκόταν για αρκετές ώρες. Τα Θεϊα Πάθη ασφαλώς ήταν ακούσια, αλλά αυτό δεν ακυρώνει την ανθρώπινη φύση Του.

Συνεπώς, η συγκεκριμένη Πανσέληνος «στάζει αίμα», όπως ο ματωμένος ιδρώτας που έσταζε από Το Σώμα Του Χριστού, από την ψυχοσωματική υπερένταση, καθότι γνώριζε τί θα ακολουθήσει !!

Με την εμφάνιση της κάθε χρόνο αφενός, δεν μας επιτρέπει να ξεχαστεί η προδοσία Του, και αφετέρου μας δίνει δύναμη απ’ Την δύναμη Του, ώστε να ξεπλύνουμε την ψυχή μας από κάθε συναίσθημα που την ματώνει !!.

Από το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης έως την Ανάσταση Του, το πένθιμο κλίμα που θα εκπέμπει η Αύρα της Σελήνης,  θα γίνεται όλο και πιο βαρύ. Με αποτέλεσμα να μεταδίδει σε όλους μας μια αναστάτωση, την οποία μπορούμε να την παρομοιάσουμε με την αγωνία της προσμονής Του, να δοθεί σύντομα τέλος στο μαρτύριο Του, και να Αναστηθεί !!.

Όπως όμως και να σας επηρεάσει, ακόμη κι αν κάποιες στιγμές νιώθετε μια ακαθόριστη θλίψη, αυτό που θέλω να θυμάστε και να πιστέψετε, είναι ότι πρόκειται για μια μοναδική Σελήνη. 

Μέσω της ιδιότητας της, μας δίνει δύναμη από  Την Δύναμη Του, και με το αίμα Του ξεπλένει τον πόνο της κάθε ψυχής !!

~ ~ ~ Καλή μας “Ανάσταση” λοιπόν αγαπημένοι μου φίλοι, ότι μπορεί να σημαίνει Ανάσταση για τον καθένα μας χωριστά, τόσο για την προσωπική μας ζωή, όσο και ως λαός. Και ασφαλώς δεν πρέπει να απελπιζόμαστε και να εγκαταλείπουμε, καθότι είναι κανόνας, «πριν την κάθε ανάσταση, να προηγείται ο πόνος και ο θρήνος» !!. 

* * ΠΡΟΣΟΧΗ ΠΑΡΑΚΑΛΩ:

Ακολουθούν αναρτήσεις μου, εν όψει της εβδομάδας Των Παθών Του.   

Τις διαχωρίζω σε δύο μέρη, καθώς προκύπτουν συγκλονιστικές πτυχές της ιστορίας, άγνωστες για τους πολλούς. Παρουσιάζουν ενδιαφέρον, ακόμη και γι’ αυτούς που δεν νιώθουν να έχουν ιδιαίτερα καλές σχέσεις με τον Θεό.  

Αποκαλύψεις από αναγνωρισμένες ιστορικές πηγές – διευκρινίσεις από διακεκριμένους νομοθέτες και ποινικολόγους – Ιατροδικαστικά πορίσματα και επιστημονικές μελέτες της σημερινής εποχής μας !!.

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
*Σύμβουλος σχέσεων - Ψυχαναλύτρια, Ψυχοερευνήτρια*