*Ψυχανάλυση ~ εναρμονίζεται ο Νούς με την Ψυχή*

Όταν η ψυχή κραυγάζει για κατανόηση.. 

αλλά ο νούς πεισματικά κωφεύει !! 

Αγαπημένοι μου αναγνώστες φίλοι και φίλες μου.

Είναι βέβαιο πως όλα τα συναισθήματα είναι προϊόν της ψυχής, ωστόσο, εξαρτάται απ’ τον νού κατά πόσο τα κατανοεί και κατά πόσο σωστά τα ερμηνεύει !!

* Κατανοώ το παρελθόν .. δεν σημαίνει ότι το συγχωρώ, αλλά μαθαίνω να ζώ με αυτό.

* Αποδέχομαι το παρόν .. δεν σημαίνει ότι συμβιβάζομαι με τις εξελίξεις, αλλά έχω επίγνωση των ευθυνών μου.

* Διεκδικώ μια επιθυμητή θέση στο μέλλον.. δεν σημαίνει ότι αποσκοπώ στο να υλοποιηθούν οι σκέψεις μου, αλλά εξετάζω πού υπάρχει προοπτική για να επενδύσω τις επιθυμίες μου.

Όσα λοιπόν δεν είναι ευρύτερα γνωστά για την μέθοδο της Ψυχανάλυσης και τα αποτελέσματα της.

"Διαβάστε περισσότερα"... 
 

Κατανοώ το παρελθόν - Αποδέχομαι το παρόν - Διεκδικώ επιθυμητή θέση στο μέλλον !!

      Η Ψυχανάλυση είναι όντως μία μορφή αναγνωρισμένης ψυχοθεραπείας, και θεμελιωτής της είναι ο Sigmund Freud (Φρόϊντ). Λέγεται μάλιστα ότι ο Freud στηρίχτηκε στην θεωρία του Σωκράτη, «η κατανόηση είναι βαθύτερη της γνώσης».

Πρόκειται για λεκτική μέθοδο (μέσω διαλόγων), που πολλές φορές επιφέρει πολύ καλύτερα αποτελέσματα σε σχέση με άλλες μορφές ψυχοθεραπείας, ειδικά σε ανθρώπους που σε κάποια περίοδο της ζωής τους βίωσαν τραυματικές εμπειρίες.

Επομένως, ο ορισμός της «ψυχοθεραπείας» έχει ευρύτερες έννοιες και ωφελιμότητες. Ακόμη και ο διαλογισμός, είναι μια μέθοδος για να επιφέρουμε την ψυχική μας ισορροπία. 
Η ψυχανάλυση στην ουσία στοχεύει στην κατανόηση του ψυχικού κόσμου του αναλυόμενου ατόμου, εξετάζοντας αυτόν ως μια ξεχωριστή – μοναδική περίπτωση, καθώς ο καθένας από εμάς βιώνει με μοναδικό δικό του τρόπο τις εμπειρίες του.

Μέσω της ψυχανάλυσης ερμηνεύονται όλες οι συμπεριφορές όπως επίσης και τα επαναλαμβανόμενα όνειρα, κυρίως οι εφιάλτες. Επανέρχομαι παρακάτω.  

  

Ο Ψυχαναλυτής ανήκει κι αυτός στους ψυχοθεραπευτές. Ωστόσο: 

   Ο ψυχαναλυτής (ή απλά αναλυτής), δεν έχει τον ρόλο του Ιατρού που εξετάζει τον ασθενή με τις όποιες σωματικές παθήσεις του, και σύμφωνα με το πόρισμα προτείνει φαρμακευτική αγωγή κ.λ.π. 

    Ο ψυχαναλυτής δεν βιάζεται ποτέ να βγάλει συμπεράσματα και δεν ακολουθεί την ίδια τακτική, ακόμη κι όταν έχει αντιμετωπίσει παρόμοιες περιπτώσεις. Ο ίδιος εκπαιδεύεται μέσα από την πρακτική εξάσκηση για να είναι σε θέση να εφαρμόζει την μέθοδο της ψυχανάλυσης, σύμφωνα με την προσωπικότητα του ατόμου που έχει αναλάβει (του αναλυόμενου), και εξετάζοντας σταδιακά τις ιδιαιτερότητες που παρουσιάζουν τα βιώματα του (παρελθόν, παρόν, τρίτα άτομα στην ζωή του κ.λ.π.), και επιπλέον επιβάλλεται να μπορεί να προσαρμόζεται στην “γλώσσα” που κατανοεί ο αναλυόμενος, ώστε μέσω του διαλόγου να τον οδηγεί στο να εντοπίσει ο ίδιος αυτό που τον φοβίζει - προβληματίζει, ή τον κρατάει δέσμιο σε μια ψυχωτική κατάσταση.

Συνεπώς, ένα ιδιαιτέρως σημαντικό κομμάτι της εκπαίδευσης του ψυχαναλυτή, είναι η ασταμάτητα  προσωπική του ανάλυση. Και μάλιστα αξίζει να σημειωθεί πως έχει θεωρηθεί απαραίτητο από τον Καρλ Γκούσταβ Γιούνγκ (φιλόσοφος και ψυχολόγος - καθηγητής θετικής σχολής της ψυχολογίας), το άτομο το οποίο ανέπτυξε την βασιμότητα της Πυθαγόρειας θεωρίας, «κατανοούμε τα πάντα γύρω μας, σε βαθμό που κατανοούμε τον εαυτό μας».  

Αυτό σημαίνει ότι ο αναλυτής επιβάλλεται να διαθέτει υψηλό δείκτη Συναισθηματικής Νοημοσύνης (ΕQ), έτσι ώστε να είναι σε θέση να χειριστεί αναλόγως την κατάσταση του αναλυόμενου, και να τον βοηθήσει να αναπτύξει την δική του. 
Επομένως..  «εάν δεν κατανοήσουμε τον εαυτό μας, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τους άλλους».

~ ~ ~  Στο σημείο αυτό θεωρώ χρήσιμο να συμπληρώσω ότι στην εποχή μας πολλές παθήσεις χαρακτηρίζονται (σωστά πλέον) ως Ψυχοσωματικές Παθήσεις. 
Ωστόσο σε πολλές χώρες, τόσο ο Νευρολόγος όσο και ο Ψυχίατρος, έχουν παράλληλα και αρμοδιότητες Ψυχολόγου. Δεν θα επεκταθώ στους λόγους, απλά θα αναφέρω ότι τα θεραπευτήρια περιορίζονται σε ψυχιατρεία και νευρολογικές κλινικές. 

Έως και πριν ορισμένα χρόνια, το ίδιο συνέβαινε και στην Ελλάδα. Επιτέλους όμως δειλά – δειλά άρχισαν να δημιουργούνται κέντρα ψυχολογικής υποστήριξης και στην Ελλάδα, και η παρεξηγημένη έννοια της ψυχολογίας αποκαταστάθηκε στον επιστημονικό χώρο. 

Επομένως θα πρέπει να το ψάξουμε λίγο (εάν δεν γνωρίζουμε) σχετικά με τις διαφορές περί "ψυχοθεραπείας", ώστε να κάνουμε τους σωστούς διαχωρισμούς και να γνωρίζουμε σε ποια ειδικότητα θα πρέπει να απευθυνθούμε. H αλήθεια είναι ότι υπάρχουν αρκετές ομοιότητες και κοινά σημεία μεταξύ αυτών, οι γνώσεις όμως όπως και αρμοδιότητες διαφέρουν αισθητά.

Συγκεκριμένα: 
Οι σωματικές παθήσεις (ασθένειες) που σχετίζονται με τα σύνδρομα του νευρικού συστήματος, οπωσδήποτε είναι στην αρμοδιότητα του Νευρολόγου. Όπως π.χ. επιληψία – σκλήρυνση κατά πλάκας – νόσος του Πάρκινσον κ.ά. 

Το φάσμα των διαταραχών που συνήθως αντιμετωπίζει ο Ψυχίατρος χαρακτηρίζονται ως παθολογικές - κλινικές περιπτώσεις (ψυχικές ασθένειες) όπως π.χ. σχιζοφρένεια, οι οποίες χρήζουν και φαρμακευτική αγωγή. 

Αντιμετωπίζει όμως και ορισμένες ψυχολογικές παθήσεις - διαταραχές όπως ο Ψυχολόγος που έχει ειδικότητα, (όπως στις πιο γνωστές), κατάθλιψη, κρίση πανικού, διαταραχές προσωπικότητας, ευρύτερες συναισθηματικές διαταραχές, μυθομανία και παρόμοιες μανίες, περιπτώσεις φοβίας γενικότερα κ.ά. Ωστόσο μεταξύ Ψυχιάτρου και Ψυχολόγου, διαφέρει αισθητά τόσο η θεραπευτική μέθοδος, όσο και η φαρμακευτική αγωγή. Μάλιστα η δεύτερη ειδικότητα μπορεί να εξελιχθεί σε τακτική Συμβουλευτική καθοδήγηση, ή και Ψυχανάλυση. 

Συνεπώς:

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφέρω ότι δεν χρήζουν φαρμακευτικής υποστήριξης όλες οι παραπάνω περιπτώσεις, όπως και πολλές άλλες. Ωστόσο, υπάρχουν άτομα που δεν μπορούν να δεχτούν το ενδεχόμενο να επισκεφτούν έναν γιατρό δίχως να τους γράψει κάποια συνταγή. 

Τούτο διότι έχουν την εντύπωση ότι μόνο η φαρμακευτική αγωγή θα φέρει αποτελέσματα. 

Μάλιστα, σε αρκετές περιπτώσεις (κατόπιν πειραμάτων), η ιδέα και μόνο ότι το φάρμακο ωφελεί, πράγματι είχε θεαματικά αποτελέσματα.. ενώ το υποτιθέμενο “θαυματουργό” φάρμακο που χορηγήθηκε σε προαναφερόμενα άτομα, ήταν απλά και μόνο κάποιες βιταμίνες !!.

Ωστόσο και πάλι, άτομα τα οποία χρήζουν όντως ήπιας φαρμακευτικής υποστήριξης, μπορούν να βοηθηθούν από ελαφράς μορφής ηρεμιστικά που είναι αβλαβή για τον οργανισμό, καθώς χορηγούνται ακόμη και κατά την διάρκεια εγκυμοσύνης κ.ά. Και κυρίως, δεν δημιουργούν εθισμό, κάτι που ο κόσμος το φοβάται ιδιαίτερα.

       Προσωπικά είμαι απ’ τα άτομα που υποστηρίζουν πως σε κάθε περίπτωση, πριν καταφύγει ο παθών στην όποια φαρμακευτική αγωγή, καλό είναι να προηγηθεί τουλάχιστον ένας κύκλος συνεδριών Ψυχανάλυσης. Δηλαδή ένας αριθμός συνεδριών όπου καταλήγουμε (κλείνουμε τον κύκλο), έχοντας τις απαντήσεις από το σημείο που αρχίσαμε να εξετάζουμε το πρόβλημα.

Το ζητούμενο είναι να εμπεδώσει ο αναλυόμενος ότι το πρόβλημα, ή το διογκώνει ο ίδιος με το μυαλό του, ή και πολύ πιθανόν, είναι απλά γέννημα του μυαλού του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο και μετά τον πρώτο κύκλο συνεδριών, οι επτά στις δέκα περιπτώσεις έχουν τουλάχιστον επίγνωση της κατάστασης τους.

* * Επομένως η συχνότητα των θεραπευτικών συνεδριών και η διάρκεια της θεραπείας, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Βέβαια στις δυσκολότερες περιπτώσεις συγκαταλέγονται άτομα τα οποία είναι εθισμένα σε διάφορες ουσίες, σε τυχερά παιχνίδια κ.ά. 

Η ψυχανάλυση δεν συνιστάται μόνο σε σοβαρές ψυχικές παθήσεις:

    Ας μην πιάνουμε όμως τα άκρα. Θα αναφερθώ σε ορισμένες απ’ τις πιο συνηθισμένες περιπτώσεις, όπου μετά από ελάχιστες συνεδρίες, ο αναλυόμενος χρησιμοποιεί τον ψυχαναλυτή του, μόνο εφόσον χρειαστεί την υποστήριξη του.

Περιπτώσεις όπως:
Ενώ το άτομο έχει αποβάλλει τις φοβίες του, χρειάζεται επιβεβαίωση ότι δεν θα επανέλθουν.

Ενώ το άτομο γνωρίζει την ορθή αντιμετώπιση του προβλήματος του, χρειάζεται ενθάρρυνση για να το χειριστεί.

Ενώ το άτομο νιώθει εγκλωβισμένο μέσα σε μια σχέση, χρειάζεται να αποκτήσει μία διαφορετική οπτική για να αποφασίσει να απεγκλωβιστεί.

* * Περιπτώσεις λοιπόν που όσο κι αν μας ακούγονται απλές όταν δεν τις βιώνουμε εμείς οι ίδιοι, γι’ αυτούς που τις βιώνουν.. γίνονται εφιάλτες !!. 

     Η ψυχανάλυση χρησιμοποιεί τον «βασικό κανόνα», σύμφωνα με τον οποίο ο αναλυόμενος δέχεται να αναφέρει στον αναλυτή ελεύθερα και αυθόρμητα οτιδήποτε σκέπτεται και νιώθει, χωρίς να το υποκρύπτει ή να έχει ενδοιασμούς εάν θα πρέπει να το πεί. Βασικό είναι ο αναλυόμενος να δεχτεί τον ρόλο του αναλυτή ως μία δεύτερη εσωτερική δική του φωνή, διότι ο σκοπός των ερωτήσεων είναι να οδηγηθεί σε μνήμες, που προσφέρουν πλούσιο ασυνείδητο υλικό. 

Το φάσμα της ωφελιμότητας της είναι πολύ πιο ευρύτερο, καθότι δεν υπάρχει ανθρώπινη ψυχή που να μην έχει λαβωθεί από τραυματικές εμπειρίες. Πληγές που πιθανόν να αιμορραγούν ακόμα, και δημιουργούν φοβίες ακόμη κι όταν όλα μας πάνε καλά. Φοβίες να μην επαναληφθεί αυτό που μας στιγμάτισε ψυχολογικά. Και τότε νιώθουμε συγκρούσεις μέσα μας, του τύπου, «φοβάμαι να χαρώ, μην μου βγεί ξινό» !!. 

    Η επέμβαση του αναλυτή στις εσωτερικές συγκρούσεις του αναλυόμενου, γίνεται με την χρησιμοποίηση της ερμηνείας. Η ερμηνεία αποσκοπεί στο να αποδώσει ο αναλυτής στον αναλυόμενο, τόσο την νοητική όσο και την συναισθηματική εξήγηση των ασυνείδητων αντιστάσεων του. Δηλαδή των αμυντικών μηχανισμών (επιθυμιών, φαντασιών, πρακτικών δυσκολιών κ.ά) που συνήθως αποτελούν τα στοιχεία των συγκρούσεων.

Με απλά λόγια.. ο αναλυόμενος σε πρώτη φάση ανακαλύπτει ένα άλλο κομμάτι του εαυτού του, το οποίο ή το είχε χάσει – ξεχάσει, ή δεν το γνώρισε ποτέ. Ένα απαραίτητο συμπλήρωμα λοιπόν, για να νιώσει πιο ολοκληρωμένος. Γνωστή η έκφραση «έχασα τον εαυτό μου» μετά από μια ραγδαία πτώση του ηθικού μας. 


Μέσω της ψυχανάλυσης ερμηνεύονται ακόμη και τα όνειρα:

    Πράγματι, μέσω της ψυχανάλυσης ερμηνεύονται και τα όνειρα, αφού μάλιστα η ερμηνεία των ονείρων αποτελεί βασικό στοιχείο της ψυχανάλυσης. Άλλοτε συνδέονται με τις τρέχουσες συγκρούσεις μας, άλλοτε με κάποιες μακροχρόνιες αναμονές, άλλοτε με κάθε είδους στερήσεις μας, άλλοτε με ξεθωριασμένες παιδικές αναμνήσεις μας.. και πολλά άλλα.  

Και όπως άλλωστε τόνισε ο Freud, «το όνειρο αποτελεί τον "βασιλικό" δρόμο για το ασυνείδητο, και ο ελεύθερος συνειρμός του αναλυόμενου πάνω στους συμβολισμούς του ονείρου, αποκαλύπτει πολλές φορές βαθιά κρυμμένες επιθυμίες, όπως και ανεκπλήρωτες φαντασιώσεις».

Επίσης η ανάγκη ανταπόκρισης στα αισθήματα μας – η έλλειψη κατανόησης από το περιβάλλον μας – η επιθυμία απόκτησης ιδανικού συντρόφου – ή φίλου, η απώλεια αγαπημένου προσώπου κ.ά. ενδέχεται να μας “στοιχειώνουν” απ’ την παιδική μας ηλικία ακόμη.

Η διαφορά είναι ότι στην παιδική ηλικία, συνήθως δίνουμε χώρο στα όνειρα μας στην πραγματική μας ζωή. Όπως π.χ. δημιουργούμε φανταστικούς φίλους. Σε αντίθεση με αυτό, όταν βρισκόμαστε σε ηλικία που αναγκαστικά συμβιβαζόμαστε με αυτά που έχουμε - με αυτά που μας δίνονται, τότε αυτά που δεν έχουμε και επιθυμούμε, αναζητούν την θέση τους στα όνειρα μας.

~ ~ Η Ψυχανάλυση στον χώρο της Παραψυχολογίας:

* * Ασφαλώς υπάρχουν και τα λεγόμενα «προφητικά όνειρα», αλλά αυτή η περίπτωση ανήκει σε άλλο κεφάλαιο. Για να έχετε μια σφαιρική εικόνα, προτείνω να διαβάσετε το σχετικό άρθρο μου: 

https://mariannafordouni.blogspot.com/2021/10/blog-post.html

Και τέλος: 

Τα τελευταία χρόνια στο εξωτερικό λειτουργούν επιτυχώς και οι τηλεφωνικές - διαδικτυακές συνεδρίες. Ο τρόπος αυτός έχει αποδειχθεί αποτελεσματικός, διότι παροτρύνει τους ανθρώπους να ζητήσουν ψυχολογική υποστήριξη σε ώρες που τους εξυπηρετεί και απ' 

 όποιον χώρο κι αν βρίσκονται. Άλλωστε εκμηδενίζονται οι αποστάσεις μεταξύ αναλυτή και αναλυόμενου.

Είναι άνθρωποι σαν όλους εμάς, με τους δικούς τους προβληματισμούς και τα ζητούμενα.

 Άνθρωποι κάθε κοινωνικής τάξης φύλου και ηλικίας, που αναζητούν ακροατή για να εκμυστηρευτούν τα πάθη τους – τα λάθη τους, και δεν τολμούν να τα μοιραστούν με άλλους, φοβούμενοι την αυστηρή κριτική ή την κραυγαλέα αντιμετώπιση τους απ’ το γύρω περιβάλλον τους. Ψυχές λοιπόν που διακαώς θέλουν να αποφορτιστούν, και που ωστόσο.. ούτε οι πιο στενοί τους φίλοι δεν ξέρουν τί βάσανο κουβαλάνε μέσα τους !!.

* * Κλείνοντας οφείλω να διευκρινίσω ότι ο Ψυχαναλυτής δεν αντικαθιστά τον Πνευματικό Πατέρα (εξομολογητή). Ούτε όμως ο εξομολογητής  μπορεί να ανταπεξέλθει στον ρόλο του ψυχαναλυτή. Σαφώς και οι δύο αποσκοπούν στην «λύτρωση της ψυχής» .. αλλά ο καθένας με τον δικό του τρόπο !!.

* * Συνεπώς πλην των άλλων, μέσω της Ψυχανάλυσης η χαμηλή αυτοεκτίμηση αποβάλλεται. Ο αναλυόμενος μαθαίνει να αγαπάει στον εαυτό του γι΄ αυτό που είναι – όποιος κι αν είναι. Η πικρή εμπειρία γίνεται μάθημα, και η δειλία τόλμη !!. 

ΠΡΟΤΕΙΝΩ: 
Καθώς η μέθοδος της Ψυχανάλυσης αποσκοπεί επίσης στον έλεγχο της «Αισθητήριας  Μνήμης» και στην καλλιέργεια της «Συναισθηματικής Νοημοσύνης», συνιστώ να διαβάσετε τα σχετικά άρθρα μου ώστε να μην επαναλαμβάνομαι.  

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ:

Όλα τα προαναφερόμενα άρθρα μου και πολλά περισσότερα, μπορείτε να τα βρείτε στο παράλληλο Ιστολόγιο μου με τίτλο Ψυχανάλυση - Ψυχοερεύνηση 

Ανοίξτε τον παρακάτω σύνδεσμο και καλή σας ενημέρωση:

https://mariannafordouni.blogspot.com/

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
*Ψυχαναλύτρια, Ψυχοερευνήτρια - Σύμβουλος σχέσεων *