*Ύπνωση* .. με την πεποίθηση αναδρομής σε προηγούμενη ζωή !!

Απάντηση στο ερώτημα:

Μπορούμε άραγε να έχουμε μνήμες από μία ή περισσότερες τυχών προηγούμενες ζωές μας ?!... 

Αγαπημένοι μου αναγνώστες.

Είναι παγκοσμίως γνωστό στο επιστημονικό χώρο ότι, οι πρώτοι που ασχολήθηκαν με τις ικανότητες του ανθρώπινου εγκεφάλου, όπως και άλλες μεταφυσικές ανθρώπινες ικανότητες (όπως θεωρούνταν παλιότερα), ήταν οι αρχαίοι μας πρόγονοι, Πατέρες όλων των Επιστημών.

Δεν θα σας πάω όμως φίλοι μου τόσο πίσω στην ιστορία, όπου πολλά  απ’ τα “φαινόμενα” που σήμερα θεωρούνται φυσικές λειτουργίες μας, τότε χαρακτηρίζονταν «Μεταφυσικά Φαινόμενα». Αναφέρομαι σε αυτά σε αρκετά άλλα άρθρα μου.

Σήμερα περιορίζομαι στις ικανότητες του εγκεφάλου μας, ειδικά σε ότι αφορά τις λειτουργίες της μνήμης μας. Έτσι κατ’ αυτόν τον τρόπο (με κατανοητά λόγια), απαντώ παρακάτω και στο ερώτημα, «μπορούμε να έχουμε μνήμες από μια προηγούμενη ζωή ?!». 

ΟΙ ΜΝΗΜΕΣ:

      Φανταστείτε τον ανθρώπινο εγκέφαλο σαν ένα μεγάλο υπολογιστή που δέχεται δεδομένα, τα οποία τα επεξεργάζεται συνειδητά και τα αποθηκεύει. Τα περισσότερα από αυτά πηγαίνουν στην λεγόμενη Μακρόχρονη Μνήμη, η οποία φαίνεται πως εδρεύει σε πιο “βαθιές” εγκεφαλικές περιοχές, όπως ο ιππόκαμπος, ο οποίος βρίσκεται στο εσωτερικό του εγκεφάλου. 

Ο ιππόκαμπος είναι μια πολύ σημαντική εγκεφαλική περιοχή με πολλαπλές λειτουργίες, και συνήθως έχει έναν συντονιστικό ρόλο ανάμεσα σε όλες τις περιοχές που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με αυτόν.

Κάποια άλλα δεδομένα, κατ’ επέκταση πηγαίνουν στην Διαδικαστική Μνήμη. Πολύ σημαντική διότι εκεί αποθηκεύονται οι αυτοματοποιημένες κινήσεις μας (της καθημερινότητας – της ρουτίνας), που σχετίζονται αποκλειστικά με την ενεργοποίηση και τον συντονισμό των κινήσεων μας. Επομένως λόγω της διαφορετικής φύσης και έδρας της Διαδικαστικής Μνήμης, η αμνησία ή άλλες μνημονικές διαταραχές δεν φαίνεται πως μας επηρεάζουν ιδιαίτερα.

Έτσι, για παράδειγμα.. ένας αμνησιακός ασθενής μπορεί να διαβάσει – να γράψει - να καβαλήσει ποδήλατο – να οδηγήσει – να ξέρει ότι χρειάζεται κλειδί για να κλειδώσει μια πόρτα κ.ά.. ασχέτως εάν δεν θυμάται πώς και πού τα έμαθε όλα αυτά. Η’ όπως, ένας προχωρημένος χρήστης υπολογιστή, δεν χρειάζεται να προσέχει ποια πλήκτρα πατάει, από τη στιγμή που θα μάθει το «τυφλό σύστημα». Κατά τον ίδιο περίπου τρόπο, ο εγκέφαλος σε κλάσματα δευτερολέπτων ανασχηματίζει μια λέξη την οποία γνωρίζει.. την “βλέπει” δηλαδή εκπληκτικά πιο γρήγορα από ότι ή σκέψη !!.

Ωστόσο,,, αρκετά απ’ τα δεδομένα αποθηκεύονται ασυναίσθητα. Πρόκειται για το μεγαλύτερο μυστήριο από όλα του ανθρώπινου “υπολογιστή”, μέσα στον οποίο λειτουργούν τα διάφορα επίπεδα μνήμης. Και ένα από τα επίπεδα αυτά “τροφοδοτείται” από τα ένστικτα, με αστραπιαίους ρυθμούς !!.   

Η μνήμη μας χωρίζεται σε δύο βασικές κατηγορίες (όπως προαναφέρω), αλλά και σε κάποιες υποκατηγορίες. Μια τρίτη βασική κατηγορία που προστέθηκε σχετικά πρόσφατα, είναι η «Αισθητήρια Μνήμη».

Η Αισθητήρια Μνήμη έχει να κάνει με οτιδήποτε βιώσαμε με έντονα συναισθήματα.. ακόμη και σε εποχές που δεν τις θυμόμαστε (όπως παιδική ηλικία), ακόμη κι αν έχουμε πάθει αμνησία. Αυτό οφείλεται στην Αμυγδαλή, η οποία συνδέει τις αναμνήσεις με τα διάφορα συναισθήματα. Έτσι, εάν βρεθούμε σε μια κατάσταση η οποία μας δημιουργεί έντονα συναισθήματα (θετικά ή αρνητικά), τα οποία έχουμε ξαναβιώσει στο παρελθόν, η Αμυγδαλή ανασύρει αυτή τη μνήμη και την φέρνει ξανά στο συνειδητό επίπεδο.

Επομένως, με την Αισθητηριακή Μνήμη λειτουργούμε μηχανικά (ενστικτωδώς), για να προφυλάξουμε την ζωή μας – την ψυχή μας. Όπως δηλαδή ως παράδειγμα, αντιλαμβανόμαστε μία απειλητική κίνηση από πίσω μας - αποφεύγουμε αντικείμενα που έρχονται κατά πάνω μας πριν ακόμη τα δούμε - πατάμε έγκαιρα το φρένο στο κίνδυνο κ.ά.  

Χάρη στην ικανότητα του εγκεφάλου να αποθηκεύει αισθητηριακά δεδομένα, οι στατικές εικόνες μένουν στην μνήμη μας. Η ικανότητα αυτήν που την ονομάζουμε «Φωτογραφική Μνήμη», είχε αμφισβητηθεί από πολλούς επιστημονικούς κλάδους.. έως που αποδείχθηκε με σύγχρονούς εξοπλισμούς μέσω την ύπνωσης !! 

Αμφισβητήθηκε λοιπόν, διότι, βάσει της θεωρίας ότι, η ικανότητά μας να συλλαμβάνουμε μια κίνηση, οφείλεται στο γεγονός πως αποθηκεύουμε κάθε «καρέ» της κίνησης, τόσο ώστε να μπορέσουμε να το συγκρίνουμε με το αμέσως επόμενο «καρέ». Αν για κάποιο λόγο σε αυτή την χρονική ροή γίνει ασυναίσθητα εισαγωγή τρίτου καρέ ανάμεσα στα δύο, τότε δυσκολευόμαστε να συλλάβουμε την προσθήκη. Δεν συνειδητοποιούμε δηλαδή ότι κάτι άλλαξε στο οπτικό μας πεδίο.

Ο μόνος τρόπος που μας επιτρέπει να ανασύρουμε από την μνήμη (να φέρουμε στην επιφάνεια) κάποια πλάνα που «ξέφυγαν από το μάτι», είναι ο Υπνωτισμός. Με την μέθοδο αυτήν (πέραν των άλλων), μπορούμε «να παγώσουμε την εικόνα» και να εξετάσουμε τις λεπτομέρειες.

Και στο σημείο αυτό θέλω να προσθέσω πως, έρευνες που έχουν γίνει (κυρίως στις ΗΠΑ), έχουν δείξει ότι υπάρχουν αρκετές υποθέσεις όπου κάποιοι κατηγορήθηκαν εσφαλμένα βάσει αμφιλεγόμενων κατηγοριών που βασίζονταν στην μνημονική ανάκληση κάποιων μαρτύρων. ‘Όπως επίσης, σε αρκετές υποθέσεις που υπήρχαν “κενά”, και που λόγω αυτών δεν μπορούσαν να στοιχειοθετούν  κατηγορίες εναντίων των δραστών, κρίθηκε αναγκαίο να υποβληθούν σε ύπνωση σημαντικότατοι μάρτυρες.

ΥΠΝΩΣΗ:

Για την ιστορία.. η σύγχρονη εποχή της Ύπνωσης ξεκινά τον 18ο αιώνα.

Η κλινική ύπνωση, αντίθετα με όσα λέγονται, δεν έχει σκοπό να μας φέρει σε επαφή με το Υπερπέραν, ή με τα βιώματα μιας (ίσως) προηγούμενης ζωής μας. Αντιθέτως, έχει ως σκοπό να μας βοηθήσει να χειριστούμε καλύτερα το παρόν και το μέλλον μας.

Αν και είναι δύσκολο να δοθεί ένας ακριβής ορισμός για την ύπνωση, μπορούμε να πούμε ότι η κλινική ύπνωση είναι μια σειρά διαδικασιών κατά τις οποίες ο θεραπευτής καθοδηγεί τον θεραπευόμενο να βιώσει συγκεκριμένους προβληματισμούς του, που σχετίζονται με το πώς αισθάνεται, σκέφτεται ή και συμπεριφέρεται. Είναι οι λεγόμενες "Υποβολές".

Για τους ψυχοθεραπευτές,  η ύπνωση είναι μια τεχνική - ένα ακόμα εργαλείο δηλαδή που διαθέτει ο θεραπευτής,  για να βοηθήσει τον θεραπευόμενο, ειδικότερα σε χρόνιες περιπτώσεις  κατάθλιψης, διαταραχές άγχους, φοβίες, επεισόδια πανικού, μετατραυματική συνδρομή, όπως όμως και στη διακοπή επιβλαβών συνηθειών, στις διατροφικές διαταραχές, στις διαταραχές της στύσης.. σε ιατρικά και ψυχοσωματικά προβλήματα γενικότερα.

Μάλιστα συχνά ηχογραφείται η ύπνωση, ώστε εν συνεχεία οι υποβαλλόμενοι να ακούνε και μόνοι τους όσα ειπώθηκαν. Οι θεραπευόμενοι συνήθως εκπαιδεύονται και στην αυτοΰπνωση, ώστε να μπορούν να συνεχίσουν τη θεραπεία στο σπίτι και να μην εξαρτώνται συνεχώς απ’ τον θεραπευτή. Έτσι εφαρμόζουν την αυτοΰπνωση, την ώρα που επανέρχεται το πρόβλημα. 

Η Ύπνωση χρησιμοποιείται επίσης στον έλεγχο του πόνου, ακόμα και του χρόνιου. Γι’ αυτό την εφαρμόζουν οδοντίατροι, χειρουργοί, αναισθησιολόγοι, για να περιορίσουν τον πόνο με λιγότερη ή και καθόλου αναισθησία, όπως επίσης, την χρησιμοποιούν και γυναικολόγοι στη διαδικασία του τοκετού (λεγόμενος ανώδυνος τοκετός), κά.

Αν και η Ύπνωση έχει ευρεία γκάμα εφαρμογής, δεν αποτελεί την λύση για όλους και για όλα. Πάντως, το βέβαιο είναι πως κανείς δεν μπορεί να υπνωτιστεί δίχως την θέλησή του !!. 

Η Ψυχή μετά τον Σωματικό Θάνατο:

Σαφώς η Ψυχή είναι αθάνατη. Πρόκειται όμως για ένα τεράστιο κεφάλαιο, το οποίο μας παραπέμπει “στα χωράφια” της Παραψυχολογίας (Ψυχοερεύνησης). Οπότε αυτό το οποίο οφείλω να συμπληρώσω για σήμερα (μετά όλα τα παραπάνω), είναι τα ακόλουθα:  

Με την ύπνωση μπορεί να γίνει αναδρομή στο παρελθόν, αλλά μόνο στις μνήμες που έχουν καταγραφεί στον εγκέφαλο (εν ζωή), με τον όποιον απ’ τους παραπάνω τρόπους περιγράφω. Μάλιστα, υπό την καθοδήγηση καλά εκπαιδευμένου ειδικού, η ύπνωση έχει αποτελέσματα και σε περιπτώσεις αμνησίας. Προτείνεται λοιπόν η αναδρομή σε στιγμές που “στιγματίστηκαν” από συναισθήματα, συμπεριφορές, και παρελθοντικές σκέψεις.

Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, ακόμη κι αν έχετε κάποια προσωπική εμπειρία ύπνωσης, με σκοπό την αναδρομή σε προηγούμενη ζωή.. θέλω να λάβετε σοβαρά υπόψη σας ότι ασφαλώς αυταπατάστε !!. 

Πρόκειται για τις λεγόμενες «Ψευδομνήμες», καθώς εμπλέκεται η φαντασία , η επιθυμία , με αυτό που ο καθοδηγητής (υπνωτιστής), ξέρει τί θέλει να ακούσει ο υπνωτιζόμενος  !!.

* * Πράγματι, η ψυχή είναι προικισμένη με χαρίσματα και σοφία που προφανώς ουδέποτε διδάχτηκε σε αυτήν την ζωή, και σίγουρα κουβαλάει μαζί της απωθημένα μιας προηγούμενης εποχής. Επαναλαμβάνω όμως πως αυτό ανήκει σε άλλο κεφάλαιο. Έχω αναρτήσει σχετικό άρθρο μου με τίτλο «Μετενσάρκωση – Μετεμψύχωση». 

Το σαφέστατο σημερινό συμπέρασμα είναι ότι, δεν υπάρχει ενδεχόμενο να μάθουμε την (τυχών) προηγούμενη ζωή μας μέσω Ύπνωσης. Τελεία και παύλα._

ΜΑΡΙΑΝΝΑ
*Σύμβουλος σχέσεων - Ψυχαναλύτρια, Ψυχοερευνήτρια*