*Πίσω από κάθε νυχτερινό εφιάλτη.. κρύβεται και ένα Δίδαγμα !!

Νυχτερινοί Εφιάλτες, με σκοπό να Διδάξουν !!

Αγαπημένοι μου αναγνώστες φίλοι και φίλες μου.

Όταν μιλάμε για «εφιάλτες», συνήθως αναφερόμαστε σε μία κατάσταση με την μεταφορική της έννοια. Ωστόσο στο παρόν άρθρο μου εννοώ κυριολεκτικά τα τρομακτικά όνειρα που τα βιώνουμε κατά την διάρκεια του ύπνου μας, ως μία αληθινή κατάσταση. 

Και καθώς μέσω της Ψυχανάλυσης ερμηνεύονται ακόμη και τα όνειρα, και ειδικότερα οι εφιάλτες, η σύγχρονη Ψυχολογία έχει να παρουσιάσει σαφέστατες εξηγήσεις για τους λόγους που όταν το άτομο που ένιωσε να βιώνει ζωντανά έναν εφιάλτη ενώ είχε πέσει σε βαθύ ύπνο, ενδεχομένως να ξύπνησε το άλλο πρωϊ άλλος άνθρωπος !!.

Μάλιστα, σύμφωνα με τον θεμελιωτή της Ψυχανάλυσης τον Sigmund Freud (Φρόϊντ), οι περισσότεροι εφιάλτες έρχονται για να μας διδάξουν - για να γνωρίσουμε μέσα στον ύπνο μας άγνωστες για μας αισθήσεις, καθότι, «για να γνωρίζεις την αίσθηση της πείνας, πρέπει να έχεις πεινάσει» !!

      Το παρακάτω ιστορικό υποστηρίζεται ότι ανήκει στα αληθινά γεγονότα. Αλλά ακόμη και να μην υπήρξε γεγονός, θα μπορούσε κάλλιστα να βιώσει κάποιος παρόμοιο εφιάλτη..  καθότι η πραγματικότητα είναι πως «πίσω από κάθε εφιάλτη, κρύβεται όντως κάποιο δίδαγμα» !!.  

Στην συγκεκριμένη περίπτωση επιδίωξα να αναλύσω το δίδαγμα του εφιάλτη και από τις δύο του όψεις. 

Η μία όψη αντιπροσωπεύει το αυταπόδεικτο στον υλικό κόσμο που ζούμε, ενώ η άλλη σε αυτό το οποίο πιστεύουμε έτσι απλά, δίχως να χρειάζεται να θέσουμε «τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων» !!.

         

Η ερμηνεία ενός εφιάλτη .. "η Πείνα της Ψυχής" !! 

* * * *  Κάποτε μια μέρα, ένας καθηγητής "υλιστής", την ώρα παράδοσης του μαθήματος, δίδασκε στους μαθητές του την αναγκαιότητα να αναρριχηθούν κοινωνικά και επαγγελματικά δίχως φραγμού  και αναστολές, καθώς είναι στην ανθρώπινη φύση η αναζήτηση της ικανοποίησης μέσω υλικών αγαθών. 

Τότε κάποιος από τους μαθητές του, του έθεσε το ερώτημα, «εφόσον ο άνθρωπος θεωρείται κατά την γνώμη του από την φύση του υλιστής, πως συμβαίνει εντούτοις, ενίοτε να ενεργεί βάσει συνείδησης ευελπιστώντας για μια θέση στον Παράδεισο». 

Ο καθηγητής μην περιμένοντας προφανώς μια τέτοια ερώτηση, απάντησε φανερά εκνευρισμένος πως «αφού κανείς δεν γύρισε από τον άλλον κόσμο για να ξέρουμε εάν όντως υπάρχει Κόλαση ή Παράδεισος, αυτό που θα πρέπει να επιδιώκουν οι άνθρωποι, είναι η καταξίωση τους με κάθε τίμημα όσο βρίσκονται στην ζωή» !!.

Το ίδιο βράδυ ο καθηγητής μετά από ένα πλουσιοπάροχο δείπνο, ξάπλωσε να κοιμηθεί. Κοιμήθηκε βαθιά, και τότε άρχισε ο εφιάλτης του:

      Ο εφιάλτης ήταν τόσο ζωντανός, που ξαφνικά ένιωσε μια αβάσταχτη πείνα να του τρυπάει το στομάχι. Σηκώθηκε απ’ το κρεβάτι του για να φάει.. αλλά το κρεβάτι του ήταν στην μέση του πουθενά, σε μια απέραντη σκοτεινή κοιλάδα. Το μόνο που έβλεπε στο βάθος, ήταν δύο πόρτες που απ’ αυτές έβγαινε φώς. Σκέφτηκε πως εκεί θα κατοικούν κάποιοι άνθρωποι, και προχώρησε προς αυτές, με την ελπίδα πως εάν τους παρακαλέσει, θα του δώσουν κάτι για να φάει.

Ωστόσο όταν έφτασε εκεί, η ιδέα που είχε για τον εαυτό του, δεν του επέτρεπε να ζητιανέψει φαγητό.. παρότι οι ευωδίες από τα ψητά που έβγαιναν από την μία πόρτα, έκαναν την ψυχή του να φτερουγίζει από την πείνα.

Έτσι άρχισε να σφυράει τον σκοπό ενός τραγουδιού, περιμένοντας να τραβήξει την προσοχή τους και να εμφανιστεί κάποιος, που θα τον προσκαλέσει να τον φιλοξενήσει. Η ώρα όμως περνούσε και κανείς δεν εμφανίζονταν, ούτε από την δεξιά – ούτε απ’ την αριστερή πόρτα.. ενώ η πείνα του γινόταν όλο και πιο ασυγκράτητη, σε σημείο που η απελπισία του, του έφερε δάκρυα στα μάτια. 

Τότε αισθάνθηκε κάποια παρουσία πίσω του. Γύρισε και είδε μια μαυροντυμένη γυναίκα με κατάλευκα μακριά μαλλιά. Πριν προλάβει να κάνει ερωτήσεις, η γυναίκα του εξήγησε πως ήταν η Μοίρα του, που εμφανίστηκε για να τον βοηθήσει. Δύσπιστος εκείνος, της είπε με ειρωνικό ύφος πως εάν ήθελε να τον βοηθήσει, θα της ήταν ευγνώμων να κάνει “το θαύμα” της, και να εμφανιστεί κάποιος απ’ τους νοικοκυραίους,  να τον καλέσει στο τραπέζι του.  

Η Μοίρα ατάραχη του απάντησε πως δουλειά της δεν είναι να κάνει θαύματα, αλλά να του προτείνει τρόπους για να φέρει ο ίδιος το θαύμα στην ζωή του.

Μετά από λίγη σκέψη, αποφάσισε ο καθηγητής να της ζητήσει τις συμβουλές της.. και εκείνη του είπε:

_Πρώτον: Αφού τους είσαι παντελώς άγνωστος, δεν είναι λογικό να περιμένεις να καλέσουν έναν άγνωστο στο σπιτικό τους και να του δείξουν συμπόνια.  

_Δεύτερον: Αφού δεν γνωρίζεις ποιοι κατοικούν πίσω από αυτές τις πόρτες, δεν είναι λογικό να τους εμπιστευτείς την ζωή σου και να διαβείς το κατώφλι τους ανεπιφύλακτα.

_Τρίτον: Αφού όμως λιμοκτονείς, θα πρέπει να σκεφτείς τί από τα δύο είναι για σένα το πιο λογικό. Να πεθάνεις εδώ έξω από την πείνα, ή να μπείς μέσα ζητώντας συγνώμη που μπήκες απροσκάλεστος.. και τότε εάν παρακαλέσεις, ίσως σου δώσουν ένα πιάτο φαγητό ?!.

      Ο καθηγητής σάστισε με αυτά που άκουσε, διότι συνειδητοποίησε πως η πείνα του ήταν τόσο μεγάλη, που δεν του άφηνε τα περιθώρια να σκεφτεί λογικά, αλλά ούτε και τα αρνητικά σενάρια. Η ανάγκη του λοιπόν για να κόψει την αίσθηση της πείνας του, ήταν δυνατότερη της λογικής και του εγωϊσμού του, με αποτέλεσμα να εξανεμιστεί κάθε φόβος του για το άγνωστο !!. 

Έτσι επέλεξε την αριστερή πόρτα, που η ευωδιά των φαγητών ήταν δελεαστική. Μπαίνοντας αντίκρισε ένα μεγάλο δωμάτιο, που στην μέση ήταν ένα μεγάλο μακρόστενο τραπέζι, γεμάτο με τα πιο εκλεκτά φαγητά. Σε απόσταση από το τραπέζι, στέκονταν όρθια αρκετά άτομα ο ένας δίπλα στον άλλον, σοβαροί και αμίλητοι μεταξύ τους. Σαν να ήταν εκεί ο καθένας για τον εαυτό του. 

Ο καθένας από αυτούς κρατούσε στο χέρι του ένα περίεργο πιρούνι, με πάρα πολύ μακρύ χερούλι. Το πιρούνι έφτανε έως το τραπέζι για να πάρουν τροφή, αλλά επειδή το χερούλι ήταν πολύ μακρύ, δεν μπορούσαν στην συνέχεια να το φέρουν στο στόμα τους για να φάνε, και έτσι η ταλαιπωρία τους ήταν φοβερή. Και ενώ έδειχναν όλοι τόσο απελπιστικά πεινασμένοι, επέμενε ο καθένας στην δική του προσπάθεια, αδιαφορώντας για τον άλλον. 

Ασφαλώς κανείς τους δεν πρόσεξε τον καθηγητή, οπότε αποφάσισε να βγεί από το δωμάτιο, και να μπεί στην δεξιά πόρτα.

Εκεί αντίκρισε ένα παρόμοιο σκηνικό, με αρκετές όμως διαφορές. Εκεί οι άνθρωποι ήταν καθισμένοι στο πάτωμα σχηματίζοντας έναν μεγάλο κύκλο, και στην μέση του κύκλου ήταν έναν τεράστιο τσουκάλι, γεμάτο με αχνιστή σούπα.

Αστειευόντουσαν μεταξύ τους και έμοιαζαν όλοι τους πολύ ευτυχισμένοι. Στα χέρια τους κρατούσαν επίσης περίεργα κουτάλια με πολύ μακρύ χερούλι. Καθώς ετοιμάζονταν να αρχίσουν να τρώνε, ο καθηγητής αναρωτήθηκε, «πώς τάχα θα καταφέρουν να φέρουν την άκρη του κουταλιού στο στόμα τους χωρίς να χυθεί η σούπα, αφού οι διπλανοί με τα πιρούνια, μέχρι να τραβήξουν το χερούλι κοντά στο στόμα, η τροφή έπεφτε στο πάτωμα. Πόσο μάλλον η σούπα !!».

Και τότε είδε με μεγάλη του έκπληξη πως σε εκείνο το δωμάτιο, δεν έτρωγε ο καθένας μόνος του. Αλλά έτσι όπως κάθονταν γύρω από την χύτρα.. ο καθένας με το δικό του κουτάλι, τάϊζε τον άλλον απέναντί του !!!!.

Ο καθηγητής ρώτησε τότε την Μοίρα, γιατί στο προηγούμενο δωμάτιο οι άνθρωποι δεν σκέφτηκαν να εφαρμόσουν την ίδια τακτική, που μάλιστα ήταν και η πιο λογική. 

Και τότε η Μοίρα του απάντησε:

Η πείνα που νιώθεις, είναι η πείνα της Ψυχής σου για πίστη σε πράγματα, που δεν έχουν πάντα λογική. Στο πρώτο δωμάτιο είδες ανθρώπους που ο καθένας υπάρχει για τον εαυτό του – εμπιστεύεται μόνο την άποψη του – και νομίζει πως έτσι ορίζει την μοίρα μοναχός του. Με αποτέλεσμα, ενώ έχουν τα πάντα, θα πεθάνουν νηστικοί.

Ενώ σε αυτό εδώ το δωμάτιο, είναι οι άνθρωποι που έρχονται για να μοιραστούν τα συναισθήματα τους –  να ακούσουν την γνώμη του άλλου – να ενώσουν τις Μοίρες τους και την πείνα τους. Και έτσι, αφού κατανοούν την διαφορετικότητα του άλλου..  κατ' αυτόν τον τρόπο.. καταφέρνουν να ταϊζει ο ένας τον άλλον !!.  

Και συνέχισε η Μοίρα:

Δεν γνωρίζω να σου πω πού υπάρχει Παράδεισος, διότι όταν η ψυχή φεύγει από το σώμα, εμένα το έργο μου τελειώνει εκεί. Αλλά την Κόλαση όπως είδες, την βιώνει ο ανθρώπινος, όσο βρίσκεται εν’ ζωή>>.

** Η ερμηνεία του εφιάλτη όπως και τα διδάγματα του, είναι αυτονόητα φίλοι και φίλες μου: 

     Υπάρχει η υποκειμενική λογική, και η κοινή λογική. Υπάρχει ο σεβασμός για το αυταπόδεικτο, αλλά και ο σεβασμός για την πίστη μας σε μια ιδέα. Δεν μπορούμε να έχουμε εξηγήσεις για όλα.. και είναι μάταιο να προγραμματίσουμε το μέλλον μας σύμφωνα με την δική μας άποψη για την τελειότητα της ζωής. 

Επιβάλλεται βέβαια να ταΐζουμε το μυαλό με γνώσεις για να κάνουμε την ζωή μας πιο εποικοδομητική, αλλά για να χορτάσουμε και την ψυχή μας, χρειάζονται εμπειρίες που θα κάνουν την σκέψη πιο σοφή. Έστω κι αν η σοφία αποκτηθεί μετά από έναν εφιάλτη !!.

Σίγουρα, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε εάν υπάρχει θέση στον Παράδεισο για την ψυχή μας. Αλλά μπορούμε όσο βρίσκεται στο σώμα μας, να ταΐζουμε τις ψυχές των άλλων .. έτσι ώστε, να μπορούμε να περιμένουμε "να φέρνουν και οι άλλοι το κουτάλι τους στο στόμα μας" !!. 

Με αγάπη πάντα .. ΜΑΡΙΑΝΝΑ

*Σύμβουλος σχέσεων - Ψυχαναλύτρια, Ψυχοερευνήτρια*